Vuçiqi në emër të Serbisë apo për retorikën e tij. Ai i ka trajtuar si heronj disa kriminelë të dënuar lufte, pas lirimit të tyre nga burgjet jashtë vendit.Në vitin 1998, Vuçiqi u bë ministër i informacionit nën Milosheviqin, posti i tij i parë i pushtetit real. Ai i priu një goditjeje historike ndaj shtypit, duke vendosur gjoba të mëdha për organizatat që kritikonin qeverinë. Ishte fillimi i një preokupimi me median që do të ndihmonte në përcaktimin e karrierës politike të Vuçiqit. Por nëse Milosheviqi dhe zëvendësi i tij ia dolën të zbusnin shtypin, po humbnin kontrollin e tyre mbi stadiumet. Shumë huliganë futbolli kishin luftuar në luftëra dhe kur u kthyen në shtëpi, “ata ndien se mund të ishin arbitra të identitetit kombëtar”, më tha Ivan Gjeorgjeviq, antropolog në Institutin e Etnografisë në Beograd, i cili shkroi disertacionin e tij mbi futbollin dhe nacionalizmi në Ballkan.B., kontakti im huligan, e shpreh pak më ndryshe. Në stadium “erdhi një brez i ri dhe ata nuk dhanë shpjegim” për pasuritë e Arkanit apo gruan e tij magjepsëse, pop-yllin Ceca, tha ai. Ata e panë se e kishin ngopur edhe Milosheviqin, i cili e kishte çuar Serbinë në rrënim ekonomik dhe statusin e të lëçiturës në Evropë. Në stadiume, tifozët e futbollit brohoritën: “Vrite veten, Slobodan!”. Huliganët u lidhën me opozitën politike dhe filluan të shërbenin si siguri informale gjatë protestave.Rënia e Milosheviqit dhe pushteti i bandaveMomenti i spikatur pikasi më 5 tetor të 2000-s, kur një javë protestash në rrugë kulmuan me sulmin ndaj Parlamentit serb me huliganët në krye. Milosheviqi dha dorëheqjen natën tjetër dhe për një moment të shkurtër serbët ishin të entuziazmuar. Në njohje të rolit që luajtën në rrëzimin e tij, disa huliganëve iu pastruan dosjet kriminale nga koalicioni fitimtar i opozitës demokratike.“Asgjë në polici, asgjë në gjykata”, tha B. “Ne jemi të lirë. Ne jemi si engjëjt. Pllakë e pastër”.Euforia u shua shpejt. Ekonomia e Serbisë ishte rrënuar dhe Bashkimi Evropian nuk ishte gati të shpëtonte një vend që shihej gjerësisht si strofkë e kriminelëve të luftës të papenduar.Për Vuçiqin, rënia e Milosheviqit nënkuptonte një moment pasigurie të thellë për të ardhmen e tij politike. Vite më vonë ai dha një intervistë të çuditshme që lë të kuptohet për ndjenjat e tij të zemërimit dhe ambiciet e penguara.“Isha ulur në shtëpi dhe e shihja si një tragjedi për popullin serb”, tha ai. “Më pas dola jashtë, disa të droguar më sulmuan, kështu që më duhej t’i rrihja”. Ai i kishte goditur të dy dhe i kishte rrëzuar. Por në njëfarë mënyre këta sulmues misteriozë u ngritën dhe iu afruan përsëri, dhe ai i goditi për herë të dytë. “U ktheva në shtëpi”, tha Vuçiq, “dhe e dija, natyrisht, se Serbia ishte para viteve të kolapsit dhe shkatërrimit”.Humbja “e padrejtë” e KosovësPër shekuj, identiteti kombëtar i Serbisë është formësuar nga ndjenjat e humbjes dhe krenaria e plagosur. Serbia ra nën sundimin osman jo shumë kohë pas një beteje legjendare më 1389, një datë që e shihni të pikturuar me spërkatje në muret në të gjithë vendin. Ajo nuk e rifitoi plotësisht pavarësinë e saj për gati 500 vjet. Këto ndjenja u rizgjuan gjatë viteve ‘90, kur shumë serbë besonin se ishin portretizuar në mënyrë të padrejtë si zuzarët e një lufte civile komplekse. Ata gjithashtu u zemëruan thellësisht ndaj fushatës së bombardimeve të NATO-s, të udhëhequr nga Amerika në vitin 1999, që e detyroi ushtrinë serbe të largohej nga Kosova pasi u akuzua për spastrim etnik dhe vrasje. Ky dëbim i lejoi Kosovës, që dikur konsiderohej si qendër e Serbisë, të bëhej e pavarur, në një goditje tjetër për serbët.Vuçiqi dhe Partia e tij Radikale u bënë bartësit standardë të inatit të akumuluar të vendit të tyre. Në vitin 2007, Vuçiqi udhëhoqi një grup protestuesish në mbështetje të Ratko Mladiqit, komandant ushtarak i quajtur ndonjëherë Kasapi i Ballkanit. Një vit më vonë, kur lideri serb i Bosnjës gjatë kohës së luftës, Radovan Karaxhiq, u arrestua, Vuçiqi iu kthye rrugës, duke u sulmuar nga policia.Kthimi i Vuçiqit me kërbaç në dorëPor era po ndërronte anën. Në vitin 2008, hulumtimi i opinionit publik tregoi se shumica e anëtarëve të partisë së Vuçiqit dëshironin që Serbia të anëtarësohej në Bashkimin Evropian. Vuçiqi ndihmoi në themelimin e një blloku të ri, Partinë Progresive Serbe. Kritikët e përqeshnin atë si e njëjta parti e vjetër me një pamje tjetër. Megjithatë, katër vjet pas themelimit të tij, koalicioni i Vuçiqit fitoi një mori vendesh në Parlament. Partia e tij kishte luajtur me shkathtësi deri në zemër të politikës serbe, duke premtuar prosperitet, qeverisje më të pastër dhe anëtarësim në BE, edhe pse kujdesej për zemërimin e krahut të djathtë mbi Kosovën dhe gabimet e tjera të perceptuara. Vuçiqi ishte shumë i vogël për t’u bërë kryeministër, por ai fitoi kontrollin mbi partinë. Atij iu dha gjithashtu autoritet mbi të gjitha armët e shërbimeve të sigurisë. Ai zëvendësoi drejtuesit kryesorë të departamenteve me besnikë.Vuçiq shpejt filloi të stilohej si një luftëtar kundër korrupsionit. Ai urdhëroi një seri arrestimesh dhe mediat e quajtën “Eliot Nessi i Serbisë”. Ndërsa disa ishin objektiva legjitime, më shumë se 100 nga të arrestuarit ishin zyrtarë të Partisë Demokratike që sapo ishin rrëzuar në zgjedhje. Kritikët e dënuan masën si zgjidhje politike. Por fushata kundër korrupsionit ishte e popullarizuar në publik dhe veçanërisht me anëtarësimin e Partisë Progresive, e cila u anua te serbët më të vjetër dhe më pak të arsimuar. Vlerësimet e partisë u rritën. Njerëzit donin të fajësonin diçka dhe Vuçiqi ua dha këtë kënaqësi.Ndër kriminelët që Vuçiqi mburrej se i kishte vënë pas hekurave ishte Darko Sariqi, bosi më i fuqishëm i drogës në rajonin e Ballkanit. Sariqi, “Mbreti i kokainës”, drejtonte një rrjet global kontrabande dhe u padit në mungesë pas një hetimi shumëvjeçar që përfshinte Administratën Amerikane të Luftimit të Drogës (DEA). Vuçiqi, i cili sapo kishte fituar zgjedhjet parlamentare të vitit 2014 dhe do të bëhej kryeministri i ri i vendit, e quajti arrestimin triumf për zbatimin e ligjit serb. Sariqi, i cili ishte kthyer vullnetarisht në Serbi dhe ishte dorëzuar në polici, kishte një këndvështrim tjetër. Kryegjyqtari në këtë rast më tha se e kishte pyetur Sariqin në gjykatë se pse zgjodhi të dorëzohej. Sariq, kujton gjykatësi, iu përgjigj se ndihej më i sigurt në Serbi nën qeverinë e re të udhëhequr nga Vuçiqi.
